Οι βασικές επιστήμες προσπαθούν εδώ και πάρα πολύ καιρό να βρουν ένα υλικό το οποίο να είναι κατάλληλο για την αποκατάσταση ελλειμμάτων του προσώπου. Δυστυχώς μέχρι σήμερα ένα τέτοιο υλικό που να είναι κατάλληλο δεν έχει βρεθεί και μόνο στην αποκατάσταση ελλειμμάτων της άνω γνάθου τοποθετούνται ικανοποιητικά ξένα (αλλοπλαστικά) υλικά, τα οποία μοιάζουν με τις οδοντοστοιχίες που κατασκευάζουν οι οδοντίατροι. Η αποκατάσταση του προσώπου με βιολογικά υλικά που προέρχονται από άλλους οργανισμούς δεν έχει ακόμη θέση στη σύγχρονη αποκατάσταση. Η αποκατάσταση με ιστούς που προέρχονται από άλλα άτομα του ίδιου είδους τα τελευταία χρόνια έχει βοηθήσει πολύ με τις λεγόμενες μεταμοσχεύσεις προσώπου. Λαμβάνεται δηλαδή μόσχευμα προσώπου από δότη οργάνων κατάλληλα συμβατό με το άτομο που έχει το έλλειμμα και μεταφέρεται στο πρόσωπο του λήπτη. Το μειονέκτημα της μεθόδου είναι ότι ο λήπτης πρέπει να λαμβάνει ανοσοκατασταλτικά φάρμακα για όλη του τη ζωή και η λήψη τέτοιων φαρμάκων απαγορεύεται σε καρκινοπαθείς.
Η καλύτερη επιλογή για την αποκατάσταση των ελλειμμάτων του προσώπου σήμερα είναι η χρήση ιστών από τον ίδιο τον ασθενή και από άλλο σημείο του σώματός του. Το ιστικό τμήμα που μεταφέρεται για να επιβιώσει στη νέα του θέση πρέπει να δέχεται αίμα για να το τρέφει, αίμα το όποιο στη συνέχεια να επιστρέφει στη συστηματική κυκλοφορία. Αυτό επιτυγχάνεται με τη μεταφορά μαζί με τον ιστό μιας αρτηρίας και μιας ή περισσότερων φλεβών. Τα αγγεία αυτά ενώνονται στη νέα τους θέση με αγγεία της περιοχής με μια διαδικασία που ονομάζεται μικροαγγειακή αναστόμωση. Οι αναστομώσεις αυτές συνήθως διεκπεραιώνονται με μικροσκόπια που μεγεθύνουν την εικόνα των αγγείων και κάνουν τη συρραφή τους πιο εύκολη για το χειρουργό. Τα αγγεία λοιπόν αυτά αφού αναστομωθούν παρέχουν τη θρεπτική ύλη και το οξυγόνο για να επιβιώσει ο ιστός που μεταμοσχεύεται. Μετά την επέμβαση και τα πρώτα εικοσιτετράωρα υπάρχει πιθανότητα η αρτηρία ή η φλέβα που αναστομώθηκε να αποφραχθεί με θρόμβο και να κινδυνεύσει η επιβίωση του μοσχεύματος, το οποίο αν δεν αιματώνεται ορθά για 6-12 ώρες θα νεκρωθεί. Για το λόγο αυτό ο χειρουργός πρέπει τις πρώτες μέρες να ελέγχει ανά τακτά χρονικά διαστήματα τον ιστό που μεταφέρθηκε (ή αλλιώς κρημνό) και αν διαπιστώσει πρόβλημα στην αγγείωσή του να επανεπέμβεί αποκαθιστώντας την κυκλοφορία στον κρημνό.
Εκτός από την αναστόμωση των αγγείων που είναι απαραίτητη για την επιβίωση των κρημνών είναι δυνατή και η αναστόμωση νεύρων που έχει ως σκοπό την αποκατάσταση κυρίως της αίσθησης και της κίνησης του κρημνού. Ιδανικά ένας κρημνός πρέπει να συνοδεύεται και από νευρικές αναστομώσεις. Δυστυχώς τα αποτελέσματα της συρραφής των νεύρων στη χειρουργική των κρημνών της κεφαλής και του τραχήλου δεν είναι άριστα.
Οι κρημνοί που χρησιμοποιούνται στη μικροχειρουργική αποκατάσταση των ελλειμμάτων της κεφαλής και του τραχήλου μπορεί να αφορούν μαλθακούς ιστούς, οστά ή συνδυασμό τους. Για τα μαλακά μόρια καλοί κρημνοί είναι ο κερκιδικός κρημνός του αντιβραχίου, ο προσθιοπλάγιος κρημνός του μηρού, ο κρημνός του ορθού κοιλιακού μυός, ο κρημνός του πλατέως ραχιαίου μυός και άλλοι. Για την αποκατάσταση των οστικών ελλειμμάτων χρησιμοποιούνται ο περονιαίος κρημνός, ο ωμοπλατιαίος κρημνός, και κρημνός της λαγόνιας ακρολοφίας. Οι τρεις τελευταίοι κρημνοί χρησιμοποιούνται και για την αποκατάσταση σύνθετων ελλειμμάτων του προσώπου.