Παρά την κοινή προέλευσή των οδοντογενών όγκων, η συμπεριφορά τους ποικίλει και μπορεί να από πολύ καλή ως πολύ κακή. Συμπεριλαμβάνονται δηλαδή τόσο καλοήθεις, όσο και κακοήθεις όγκοι. Μια ειδική δε κατηγορία όγκων είναι τα αμαρτώματα, ιστικά μορφώματα δηλαδή που αναπτύσσονται μέχρι κάποια ηλικία, και μετά χωρίς καμία παρέμβαση σταματούν να μεγαλώνουν και μένουν στάσιμα. Στην κατηγορία αυτή ανήκει και ο συχνότερα απαντούμενος οδοντογενής όγκος, που είναι το οδόντωμα. Τα αμαρτώματα διαφέρουν από τα αληθή καλοήθη νεοπλάσματα, που αναπτύσσονται συνεχώς, καταστρέφοντας τους γύρω ιστούς. Στην κατηγορία αυτή ανήκει και ο δεύτερος σε συχνότητα οδοντογενής όγκος που είναι και το αδαμαντινοβλάστωμα. Σπανιότερα, αλλά δυστυχώς δυσκολότερα στην αντιμετώπισή τους είναι και τα κακοήθη νεοπλάσματα, που όχι μόνο μεγαλώνουν συνεχώς, αλλά μεθίστανται και σε άλλες θέσεις διηθώντας και καταστρέφοντας τους γύρω ιστούς.
Η αντιμετώπιση των οδοντογενών όγκων ποικίλει ανάλογα με τη συμπεριφορά τους, αλλά σχεδόν πάντοτε είναι χειρουργική. Ως χειρουργικές θεραπευτικές τεχνικές αναφέρονται η εκπυρήνιση, η απόξεση και η εκτομή σε υγιή όρια. Η εκπυρήνιση αναφέρεται στην αφαίρεση ολόκληρης της βλάβης ακριβώς στα όριά της με τους γύρω ιστούς. Εφαρμόζεται στα αμαρτώματα. Σε περίπτωση δε που κατά την εκπυρήνιση ο όγκος διασπαστεί, στην κοιλότητα που καταλείπετε στις γνάθους πρέπει να εφαρμοστεί απόξεση. Η απόξεση εφαρμόζεται μόνο για τα αμαρτώματα και μπορεί να είναι μηχανική με εργαλεία που ονομάζονται κοχλιάρια, θερμική με κρυοθεραπεία ή χημική με διαλύματα, όπως αυτό του Carnoy. Στους καλοήθεις και τους κακοήθεις όγκους εφαρμόζονται οι ανάλογες εκτομές, δηλαδή η συνολική αφαίρεση του όγκου με κάποιο περιθώριο υγιών ιστών, που για τους μεν καλοήθεις όγκους είναι μικρότερο, για τους δε κακοήθεις μεγαλύτερο. Για τους κακοήθεις όγκους τέλος σε κάποιες περιπτώσεις αφαιρούνται και οι περιοχές που ο όγκος μπορεί να κάνει ή έχει ήδη κάνει μετάσταση.
